گروه تبلیغی فارابی

در گذشته مردم به فرزند زیاد علاقه داشتند ، زیرا فرزند زیاد قدرت اقتصادی خانواده را بالا می برد.

در زمان حاضر ، این علاقه وجود ندارد ، زیرا با صنعتی شدن مشاغل و همچنین بالارفتن زمان تحصیل و افزایش مخارج زندگی ، نه تنها فرزندان زیاد کمکی به اقتصاد خانواده نمی کند ، بلکه وظایف نان آور خانه را نیز سنگین تر می کند .

اما  نباید فراموش کرد که فرزندان زیاد ، قدرت فرهنگی خانواده را هم بالا می برد . برای فهم عموم یک مثال می زنم و اهل فن را به مباحث هنجارسازی در کتب جامعه شناسی ارجاع می دهم . مثال : 

دو خانواده ی مذهبی را در عصر حاضر فرض کنید  که یکی یک دختر دارد و دیگری پنج دختر.

آن تک دختر ، برفرض که چادری باشد ، وقتی از خانه بیرون می آید ، دائم احساس تنهایی می کند و فکر می کند که خلاف جهت جامعه حرکت می کند و اگر ایمانش سست باشد ، چادر را کنار خواهد گذاشت .

ولی آن پنج دختر ، اگر با هم بیرون بروند ، هیچ وقت چنین احساسی نخواهند داشت ، حتی اگر تنها هم بیرون بروند ،  حس همراهی خانواده را خواهند داشت و به سادگی تحت فشار قرار نخواهند گرفت. 

#حیات_طیبه

پ.ن: این مطلب قبلا در اقیانوس سیاه منتشر شده است.

ن حتما باید با مردِ محرَم سفر می‌کردند. امّا با این حال، به جهت سختی، مردان قبول نمی‌کردند. راه‌کارهای ن:
- بخشیدن مهریه به شوهر
- گرفتن زن دوم برای مرد
- طلاق موقت از شوهر و صیغه‌ی کاروان‌دار شدن(برای رفت)، صیغه‌ی مداح و .(برای ایّام ماندن در شهر زیارتی)، صیغه‌ی کاروان‌دار دیگری شدن برای برگشت.(از این جهت دست ن طبقه‌ی فقیر و متوسّط بازتر بوده است تا ن متموّل و راحت‌تربه زیارت می‌رفتند.!!!)
- صیغه‌کردن دختر خردسال با کاروان‌داران (برای داشتن داماد محرم!) و
- قراردادن خادم زن برای ن متموّل.(با این حال باز هم مشکل وجود داشت. گاهی دختران روستایی کم و سن سال را، با لباس پسرانه درکاروان قرار می‌دادند تا هم راحت خدمت کنند و هم برای ن مشکلی پیش نیاید!!!!!)

برای مطالعه‌ی بیشتر، ر.ک: دین زیسته و زندگی روزانه، ابراهیم موسی پور بشلی، فصل هفتم، مسافرت و حمل و نقل

از این استاد‌های ناامید اصلا خوشم نمیاد!

کم هم نیستن!

یه بار سر کلاس نظریه‌ها، به یک از اساتید ناامید تیکه انداختم که استاد! از این کتاب نظریه‌ها فقط سیاهی و ناامیدی می‌باره!

برگشت گفت : بله! این‌ها نخبگانی بودند که واقعیت جامعه‌ را درک کردند و دچار یاس ناامیدی شدند!

امّا من به شدّت امیدوارم!

به چند دلیل:

1.      طبق آمارها و شواهد میدانی، جامعه‌ی ما رو به رشد است.

-          سقوط‌هایی هم که داشتیم، غالبا از سنخ فرهنگی بودند.  و این سقوط‌ای فرهنگی، در ظاهر بود نه باطن.

برای مثال، اوّل انقلاب، خیلی از زن‌ها، یا به زور یا از سر جوزدگی، چادری شدند، و حالا همون‌ها بی‌خیال شدند!

این سقوط ساختگی است و از اوّل فتحی خاصی صورت نگرفته بود!

2.     خیلی از اوقات به این استناد می‌کنند که با افزایش تحصیلات، سطح دین‌داری کاهش پیدا می‌کند. یعنی بی‌دینی با آگاهی صورت می‌گیرد. امّا نکته:

اوّلا خیلی از تحصیلات، ربطی به دین ندارد و این رابطه، صرفا به خاطر فضای دانشگاهی کشور هستش که بخش عظیمی از اون دست بی‌دین‌ها و غرب‌زده‌هاست.

ثانیا هرکسی ندونه، ما دیگه میدونیم که اکثر تحصیلات دانشگاهی، تکرار طوطی‌وار حرف‌های دیگران هستش به طوری که در عرصه‌ی علوم انسانی ما تقریبا هیچ تولید سطح بالا و فاخری از خودمون نداریم ( مگر به ندرت)

3.       اگر به جامعه نگاه کنیم، خواهیم دید که مومنان از اسلام و انقلاب و . دست برنمی دارند تا ظهور دولت یار!

طبق احادیث، هربلایی سر مومن بیارن، باز هم از حبّ اهل بیت (علیهم السّلام) دست برنمی داره.

#حیات_طیبه

پ.ن: این مطلب قبلا در اقیانوس سیاه منتظر شده است.

برای انقلاب سه‌تا چیز خیلی مهمّه:

1. یکی رهبری قدرتمند

2. نیتی بسیار شدید، به طوری که خیلی از مردم از جانشان بگذرند!

3. الگو و نظام جایگزین!

در ایران تقریبا هیچکدوم از این سه تا وجود نداره!

یعنی مخالفان این نظام، نه رهبر درست و درمونی دارند! (هرکدوم رو که دستگیر می کنند، به چیز میافتن!)

نه نیتی مردم شدیده. اگر چه نیتی هست، امّا کسی به خاطر گرانی گوشت و . نمیاد جلو توپ و تانک و .

نه جایگزین مناسبی یافت شده!  برای مثال آمریکا، قبله‌ی روشنفکران، خودش در حال زواله!

پس بی خیال انقلاب!

بریم دنبال اصلاح!

پ.ن1: برای مطالعه‌ی بیشتر پیرامون شرایط شکل گیری انقلاب، به کتاب "توسعه و تضاد" نوشته‌ی دکتر فرامرز رفیع‌پور، بخش اوّل:پیدایش انقلاب، مراجعه بفرمایید.

پ.ن2: این مطلب قبلا در اقیانوس سیاه منتظر شده است.

یکی از خودنمایی‌ها و مفاخرات زن ایرانی آن بود که مرتب به حمام برود و غسل جنابت کند. او این کار را با تبلیغات فراوان انجام می‌داد و پس از بازگشت از حمام عمومی به خانه، لنگ خود را در معرض عموم می‌آویخت، تا به دیگران(هووها، خواهرشوهر، مادرشوهر و . ثابت کند که هنوز برای شوهرش جذابیت دارد.

برای مطالعه‌ی بیشتر، رک: دین زیسته و زندگی روزانه، ابراهیم موسی‌پور بشلی، فصل نهم، زبان و نشانه‌شناسی، نشانه شناسی عمومی.

:small_red_triangle:جوانهای مومن #انقلابی تقریبا همیشه منتقد جدی تکرار بی‌محتوا و بی‌عمل حرف‌های رهبر انقلاب توسط مسوولین اجرایی و تقنینی و خطبای جمعه و . بوده‌اند اما وقتی اکثر متنهای سخنرانی اتحادیه‌ها و سایرین مقابل رهبر انقلاب را می‌بینیم عمدتا یا تشریح وضع موجود کشور است یا تحویل دادن حرفهای رهبری به خود ایشان! بسیار کم می‌بینیم فعالین دانشجویی که به سبب فعالیت‌ها و ادعاها باید بتوانند #راهکار هایی برای وضع کشور در سطح خود ارائه دهد، این موضوع را در دستور کار قرار دهند؛ حتی معدودی پیشنهاد ارائه شده هم کاملا ناپخته است و مشخص است که نه با نگاه و تهای رهبری تطبیق داده شده‌اند و نه روی آنها تحقیق و بررسی زیادی شده است. نگریستن به واکنش خود جوانان به توصیه‌ها و بیانات رهبری در مورد خودشان، معمولا حذف و ندیدن توصیه‌ها و نقدها و #برداشت_شعاری و بحث‌های کم‌محتوا و دعوا بر سر نطق کدام بهتر بود و امثالهم است! مثلا رهبری از وم حرکت معقول و منضبطی با ۴ شاخصه و مثالهایش گفتند که جوانان به سمت آن بروند و در نتیجه آن تلاش کنند تا #دولت_جوان_حزب‌اللهی حاکم شود؛ اما در فضای شبکه‌های اجتماعی می‌بینیم ابدا کسی دنبال زحمت‌های تحقق چنین دولتی بر اساس آن حرکت معقول منضبط نیست بلکه دعوای زرد بر سر افراد و نامزدهای احتمالی شکل گرفته که کدامیک این شعار را بدهند و مصداق این شعار کدامشان هستند!!

:small_blue_diamond:فارغ از موارد فوق دو توصیه از رهبری، نشان داد علی‌رغم فضاسازی گسترده محافظه‌کاران از نظر رهبر انقلاب اولا "هر #تجمع_خیابانی بد نیست." ثانیا "هر #عدالتخواهی_مصداقی هم بد نیست." محافظه‌کارها تلاش می‌کردند مخالفت رهبری با تجمع مقابل مجلس را به هر تجمعی عمومیت ببخشند اما سخن ایشان که "گاهی اوقات یک تجمّعی مثلاً جلوی سفارتخانه خوب است" نشان داد این‌گونه نیست و نظر ایشان بنا بر مصداق‌ها تفاوت دارد و شمولیت به هر تجمعی ندارد. هم‌چنین #محافظه‌کارها با برداشت قبیله‌ای از یک صحبت رهبری که مضموناً فرمودند #مصداق‌سازی نکنید تا آن زرنگ قانون‌دان قانون‌شکن نتواند شما را محکوم کند؛ هر فعالیت عدالتخواهانه مصداقی را تخطئه می‌کردند و آنرا به دروغ سیره رهبری می‌خواندند اما حمایت رهبری از ورود دانشجویان به ماجرای نیشکر هفت‌تپه و ماشین‌سازی تبریز و ذکر این نکته توسط ایشان که دانشجویان بدون داشتن قدرت قانونی توانستند مشکل بزرگی را حل کنند؛ عملاً نقشه محافظه‌کاران را کاملا بر هم زد. چراکه اولا اثبات شد رهبری با هر عدالتخواهی مصداقی مخالفت ندارند بلکه تذکراتی برای جلوگیری از محکومیت در محاکم قضایی بیان داشته‌اند؛ ثانیا درحالیکه برخی #محافظه‌کارهای_فانتزی استدلال می‌کردند که عدالتخواهان چرا بدون قدرت قانونی در مصادیق ورود می‌کنند؟ اما اشاره رهبری به حل مشکل بزرگ توسط دانشجویانی که #قدرت_قانونی نداشتند استدلال احمقانه محافظه‌کاران را بار دیگر نقش برآب کرد.
:writing_hand:️ #امید_نیکو

:small_blue_diamond: t.me/teribon
:small_red_triangle: Eitaa.com/teribon_ir
:small_orange_diamond: http://sapp.ir/teribon_ir
:small_red_triangle:http://ble.im/teribon_ir

داشتم تو کتابخونه دور میزدم که چشمم به یک مجموعه کتاب افتاد!

"ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان"

این کتاب شامل نتایج یک پیمایش ملّی است و نظرات مردم، راجع به چیزهای مختلف رو جمع‌آوری کرده.

تا اونجایی که فهمیدم، مثل اینکه چهاربار این پیمایش انجام شده.

یکی از چیزهایی که در تورّق کتاب، نظر من رو جلب کرد، نگاه مردم نسبت انقلاب بود. از مردم پرسیده بودن که نظر شما راجع به نظام جمهوری اسلامی چیه:

گزینه1:همینوطوری خیلی خوبه

گزینه2:به اصلاحات نیاز داره

گزینه3:به تغییرات زیرساختی نیازداره!

#حیات_طیبه

پ.ن1:مضمون گزینه ها رو نقل کردم.

پ.ن2: این مطلب قبلا در اقیانوس سیاه منتشر شده است.

این غربزده ها یه کم بدشانس هستند.

تا میان یه کم شتاب بگیرن و مردم رو ببرند تو فاز ایسم ها غربی، یه بلای طبیعی میاد و همه ی فکر و ذکر مردم رو میبره به جای دیگه!

و دقیقا در همون جای دیگه، نیروهای حزب اللهی حاضر هستند. (حالا معلوم نیست که حزب اللهی ها میرن به جایی که خدا میخواد، یا خدا معرکه رو میبره به جایی که حزب اللهی هستند. الله  اعلم!!)

اگر از این زاویه نگاه کنید، هم جنگ نعمت بود، هم زله، هم سیل و هم خیلی از بلایای طبیعی دیگر.

این وسط فمنیست ها کلّا از بدشانسی مادرزاد رنج می برند.

با این قضیه ی پیری جمعیت، نه تنها  خیلی از این طرح های فمینیستی، تو مجلس تصویب نخواهد شد، بلکه به حول و قوه الهی، طرح های مخالف فمنیسم، درحال تصویب هستش.

از این استاد‌های ناامید اصلا خوشم نمیاد!

کم هم نیستن!

یه بار سر کلاس نظریه‌ها، به یک از اساتید ناامید تیکه انداختم که استاد! از این کتاب نظریه‌ها فقط سیاهی و ناامیدی می‌باره!

برگشت گفت : بله! این‌ها نخبگانی بودند که واقعیت جامعه‌ را درک کردند و دچار یاس ناامیدی شدند!

امّا من به شدّت امیدوارم!

به چند دلیل:

1.      طبق آمارها و شواهد میدانی، جامعه‌ی ما رو به رشد است.

-          سقوط‌هایی هم که داشتیم، غالبا از سنخ فرهنگی بودند.  و این سقوط‌ای فرهنگی، در ظاهر بود نه باطن.

برای مثال، اوّل انقلاب، خیلی از زن‌ها، یا به زور یا از سر جوزدگی، چادری شدند، و حالا همون‌ها بی‌خیال شدند!

این سقوط ساختگی است و از اوّل فتحی خاصی صورت نگرفته بود!

2.     خیلی از اوقات به این استناد می‌کنند که با افزایش تحصیلات، سطح دین‌داری کاهش پیدا می‌کند. یعنی بی‌دینی با آگاهی صورت می‌گیرد. امّا نکته:

اوّلا خیلی از تحصیلات، ربطی به دین ندارد و این رابطه، صرفا به خاطر فضای دانشگاهی کشور هستش که بخش عظیمی از اون دست بی‌دین‌ها و غرب‌زده‌هاست.

ثانیا هرکسی ندونه، ما دیگه میدونیم که اکثر تحصیلات دانشگاهی، تکرار طوطی‌وار حرف‌های دیگران هستش به طوری که در عرصه‌ی علوم انسانی ما تقریبا هیچ تولید سطح بالا و فاخری از خودمون نداریم ( مگر به ندرت)

3.       اگر به جامعه نگاه کنیم، خواهیم دید که مومنان از اسلام و انقلاب و . دست برنمی دارند تا ظهور دولت یار!

طبق احادیث، هربلایی سر مومن بیارن، باز هم از حبّ اهل بیت (علیهم السّلام) دست برنمی داره.

#حیات_طیبه

پ.ن: این مطلب قبلا در اقیانوس سیاه منتشر شده است.

ن در چند صحنه از قیام کربلا حضور دارند. شاید تنها حضور منفی آنها در این حادثه، قضیه ترس آنها از مرگ مردان خود باشد. توضیح آنکه مسلم بن عقیل، با چندهزار مرد، ابن زیاد را در دارالاماره‌ی کوفه محاصره کرد، امّا ابن زیاد، با چند حیله، مسلم را تنها کرد که یکی از آن حیله‌ها ترساندن ن بود.

ابن زیاد بین مردم شایعه کرد که سپاه یزید در حال حرکت به سمت کوفه است، در نتیجه ن ترسیدند و مردان خود را با ایجاد ترس مضاعف از سپاه شام،و برانگیختن حس ترحّم آنها نسبت به خود و فرزندانشان، از صحنه بیرون کردند.

برای فهم این مطلب کافی است بدانید، کسانی که به امام حسین (علیه السّلام) پیشنهاد بیعت داده‌بودند[1]، قبل از آن به امام حسن (علیه السّلام) هم پیشنهاد جنگ با معاویه داده‌بودند، مانند سلیمان بن صرد خزاعی، رفاعه بن شدّاد و . .[2] علاوه بر آن، امام حسن (علیه السّلام)، از وجود یارانی انقلابی مانند قیس بن سعد، حجر بن عدی و . بهره می‌برد که در زمان قیام کربلا، همگی شهید یا مرده بودند.

به عبارت دقیق‌تر، امام حسن (علیه السّلام) از جهت نیروی اجرایی و کمکی، وضعیت بهتری داشتند، امّا قیام نکردند، امّا امام حسین (علیه السّلام) در شرایط بدتر قیام کردند. لازمه‌ی این بحث، این است که نامه‌های کوفیان علّت قیام امام حسین (علیه السّلام) نبوده باشد، و کوفیان، به آن  قیام،تنها جهت داده‌بودند. و حقیقت نیز همین بود، زیرا کوفیان زمانی به امام حسین (علیه السّلام) نامه دادند که فهمیدند ایشان قصد بیعت با یزید ندارند و با حرکت به سمت مکّه، قیام خود را آغاز کرده‌بودند.[3]

نتیجه آنکه، علّت قیام امام حسین (علیه السّلام) وجود یاران و ناصران نبود، بلکه دشمن جدیدی بود که سکوت و تقیه در مقابل آن جایز نبود و درسی که ما از قیام امام حسین (علیه السّلام) می‌آموزیم، این است که در مقابل برخی از دشمنان، سکوت و تقیه جایز نیست، ولو بلغ ما بلغ![4]

یکی از عاداتی که معاویه داشت، این بود که مخالفین را تحمّل نمی‌کرد و به هرقیمتی می‌خواست آنها را با خود همسو کند.(برخلاف امام علی (علیه السّلام) که به نوعی آزادی بیان و عقیده اعتقاد داشتند و مخالفین و افراد ناهمسو، به راحتی در اطراف ایشان آمد و شد می‌کردند، مانند خوارج، سعدبن ابی وقّاص، عبدالله بن عمر و . .)

معاویه وقتی از تطمیع افراد مخالف ناامید می‌شد، آنها را تهدید می‌کرد و اگر تهدید جواب نمی‌داد، آنها را می‌کشت.

از مخالفان معاویه، حجربن عدی و یارانش بودند که وقتی لعن بر علی (علیه السّلام) را می‌شنیدند، آن را بر لعن‌کنندگان برمی‌گرداندند.[1]وقتی معاویه از همنوایی آنان به صورت مسالمت آمیز ناامید شد، آنان را تهدید کرد، عده‌ای از اصحاب حجر ترسیدند و از مخالفت دست برداشتند امّا حجر و باقی اصحابش دست از مخالفت برنداشتند و در نتیجه معاویه آنان را به شهادت رساند.

در کتاب‌های تاریخی، برای معاویه صفات زیر آمده است[1]:

1. حلم
2. زیرکی
3. بخشش

معاویه برای رسیدن به اهداف به خود، با زیرکی افراد را تطمیع می‌کرد و در این راه صبور بود، برای مثال عبیدالله بن عبّاس(فرمانده لشکر امام حسن (علیه السّلام)) را با پول جذب کرد، و یا برخی از بزرگان کوفه را، با پول بر ولایت عهدی یزید، مجاب کرد. [2]

این روش در میان جانشینان و والیان معاویه پابرجا ماند![3]

اگر یک انقلابی باشید، احتمالا پس از بیان انتقادات انقلابی خود، با این سخنان روبرو شده‌اید:

"این چرفیه!"

"زشته آقا!"

"از یک فرد مذهبی مانند شما بعید بود"

"از یک طلبه که لباس دین پوشیده، انتظار نداشتیم که مرتکب این بی اخلاقی‌ها شود"

و

طوری حرف می‌زنند که انگار به یکی از مقدسات الهی جسارت کرده‌ایم.

جالب این است که در حین مطالعه‌ی سیره‌ی اهل بیت (علیهم السّلام)، اوّلین جایی که با چنین برخوردی مواجه شدم، اوّلین نامه‌ی معاویه به امام حسن (علیه السّلام) بود و این روش در بسیاری از مکاتبه‌های معاویه با امام حسن (علیه السّلام) مشهود است.[1][2]

به بخشی متن نامه‌ی معاویه خطاب به امام حسن (علیه السّلام) توجّه کنید:

"دیدم که تصریح کردی در متهم کردن ابوبکر و عمر و .، بدم آمد ازاین که این کار از تو سربزند، تو نزد ما متهم و بدنام نیستی، گناه‌کار و پست نیستی، دوست دارم حرف‌های محکم بزنی و ."

جمعبندی: در بیان صریح حق، به امام حسن (علیه السّلام) اقتدا کنیم و فریب حرف‌های مقدس‌نمایان را نخوریم.

اگر از ما بپرسند که دشمن اصلی امام علی (علیه السّلام) چه‌کسی بود، احتمالا پاسخ خیلی از ما، معاویه خواهد بود. ولی دقت کنید، پاسخ این سوال برای کسانی آسان است که هزار و چهارصدسال پس آن قضیه زندگی می‌کنند و مطالب بسیاری راجع به آن شنیده و یا خوانده‌اند و با زوایای قضیه آشنا شده‌اند.

امّا اگر به تاریخ مراجعه کنیم، این قضیه برای خیلی از مردم آن زمان ساده نبوده است و حق بر بسیاری از مردم، مشتبه شده بود و این مسأله، یکی علل ضعیف‌شدن سپاه امام علی (علیه السّلام) بود.

علّت این سردرگمی مردم، این بود که معاویه خودش را در  ظاهر، انسان متعبّدی نشان می‌داد و سعی می‌کرد برای همه‌ی کارهایش، توجیه دینی پیدا کند و مردم را فریب دهد.

برای اینکه بفهمید قدرت عوام‌فریبی معاویه چقدر بالا بود، کافی است که جنایات او را به با جنایات یزید مقایسه کنید. معاویه، حکومت امام علی (علیه السّلام) را تضعیف کرد و به عقب راند، امام حسن (علیه السّلام) را به شهادت رساند، محمد بن ابی بکر(فرزند خلیفه اوّل)  و ده‌ها تن از صحابه را به شهادت رساند، امّا آب از آب تکان نخورد، در حالی که یزید، تنها امام حسین (علیه السّلام) را به شهادت رساند، امّا چون قدرت عوام فریبی او، پایین بود، تمام جهان اسلام را تکان داد و پایه‌های بنی امیّه سست شد.

جمع بندی: بسیاری از اوقات، دشمن خباثت خود را پنهان می‌کند و ما نباید گول ظاهر آن را بخوریم.

پ.ن: برای مطالعه راجع به سردرگمی مردم در عصر امام علی (علیه السّلام)، ر.ک: موسوعه التاریخ السلامی،محمدهادی یوسفی غروی، ج5، وقایع قبل و حین جنگ صفّین.

خیلی از ما ها، وقتی پای دشمن‌شناسی به میان آید، ذهنمان می‌رود به سمت کسانی که دشمنی خود را به صورت کامل ابراز می‌کنند و اصلا صفت خوبی ندارند.

در حالی دشمنان اصلی اسلام، یعنی آنان که بیشترین ضربه را به پیکره‌ی اسلام وارد کرده‌اند، کسانی بوده‌‌اند که حداقل در ظاهر، صفات خوبی داشته‌اند و نوعی مقبولیت برای خود کسب کرده‌اند و از راه همین مقبولیت، کار خود را پیش برده‌اند.

برای مثال، داعش در ابتدای کارش، با تبلیغات برای خود ظاهر خوبی دست‌وپا کرده بود و اگر کمی در اینترنت جست‌وجو کنید، می‌توانید فیلم‌های استقبال مردم سوریه و عراق از داعش را پیدا کنید،امّا بعدها که مردم خوب داعش را شناختند، از دور آنها پراکنده شدند.

جمع‌بندی: درست است که طینت ما شیعیان برتر از طینت دشمنان اهل بیت (علیهم السّلام) است، امّا اگر ظاهر ما نیز مانند ظاهر اهل بیت (علیهم السّلام) نباشد، و دشمنان ما ظاهر بهتری داشته‌باشند، مسلّما مردم به سوی آنها گرایش پیدا خواهند کرد.

إن‌شاءالله در چند قسمت آینده، راجع به ظاهر خوب دشمن‌ترین دشمنان اهل بیت (علیهم السّلام) مطلب خواهم گذاشت.

به شخصه به عنوان یک مبلّغ، مطالب خودم را زیاد تکرار نمی‌کردم و وقتی سرکلاس با سوال‌های تکراری دانش‌آموزان مواجه می‌شدم اصلا حس خوبی بهم دست نمی‌داد و به سراغ مطالب جدیدتر می‌رفتم. تااینکه سیره‌ی امام علی (علیه السّلام) را مطالعه کردم و دیدم ایشان، یک مطلب را بارها تکرار می‌کردند و هردفعه اثر بیشتری می‌گذاشت.[1]

برای مثال ایشان قبل از هر سه جنگ مشهورشان با ناکثین، قاسطین و مارقین، بارها طرف مقابل را نصیحت می‌کردند و هردفعه بخشی از لشکر دشمن کم می‌شد.

قبل از جنگ صفین، این قضیه آنقدر ادامه یافت که اصحاب خسته شدند، و به امام علی (علیه السّلام) اعتراض کردند، امّا امام فرمودند که من هنوز امید دارم عدّه‌ای هدایت شوند و به سمت ما بیایند.

و یا در مواجهه با دسته‌ای از خوارج، ابتدا ابن عبّاس را می‌فرستند، سپس خودشان می‌روند و به سوالات خوارج جواب می‌دهند.

 نکته‌ی جالب این است که سوالات آنها همگی تکراری بود. شاید خنده‌دار باشد، امّا مواجه‌ی امام علی (علیه السّلام) با خوارج، شبیه آن داستان است که کودکی از پدرش می‌پرسد "اون چیه" و پدر با حوصله می‌گوید "گنجشکه!" و بارهای این قضیه تکرار می‌شود و پدر خسته نمی‌شود.